Sinterklaas!

Nog net op het nippertje voor de kerstman komt schrijf ik het beloofde verslagje van de komst van Sinterklaas hier in ons huis.

 

Zoals het brave kinderen betaamt zetten wij onze schoentjes op 5 december.

Op 6 december 's ochtends vroeg was er enthousiasme dat we anders niet met dat uur van de dag associëren. De Sint was dan ook wel héél gul geweest...

 

Voor Olivia: een poezen-t-shirt, wat speelgoed, een eerste knikkerbaan, tickets voor haar eerste theatervoorstelling (Nest).Voor mij: ProjectLife-gerief zodat ik eindelijk eens aan het album voor Olivia kan beginnen en centjes voor een nieuwe GSM en voor Michael de jaarlijkse voorraad ondergoed en 3 Thalys-tickets zodat hij Olivia de Japanse wijk in Parijs kan laten zien. Ongeveer 10 seconden later zag al dat moois er zo uit... 

Na ongeveer 15 minuten spelen met het labeltje van één van haar cadeautjes moesten we Olivia beginnen klaarmaken voor de crèche waar ze de Sint persoonlijk kon bedanken voor al dat moois want hij kwam daar gewoon op bezoek. :o)

Huilend op de schoot van de Sint in het eerste levensjaar *check*

 

En dan heb ik het nog niet gehad over hoe die goedheilig man Olivia ook nog op locatie verwende. <3

Olijfje slaapt overal... écht

Toen ik vanmiddag terugkwam van de Delhaize was Olivia in slaap gevallen op het fietsstoeltje. Allemaal geen probleem hoor ik u denken, en dat klopt, maar nu moet u weten dat ik mijn uitgebouwde mamamobiel, om die vlotjes in en uit ons huis met trapjes te krijgen, steeds van alle overtollige ballast moet ontdoen. Lees: zonder Olivia (en boodschappen). Die moeten namelijk even in de gang op de grond wachten en dan krijg je dit... Olijfje in slaap gevallen op de fiets op weg naar huis van de Delhaize. Om de fiets echter te kunnen binnen zetten moest ik haar uit haar stoeltje halen en op de grond in de gang zetten...

Olivia update: oktober/november

Sinds de laatste post hier is er veel gebeurd in het leventje van Olijfje, een klein overzicht... We beginnen ergens eind oktober. De weegschaal, onze hulp in magere begintijden, werd terug naar het ziekenfonds gebracht. Olijfje vond het hilarisch dat ik het aantal vetrolletjes al niet meer kon tellen.

Ook nog in oktober sliep Olivia een nachtje zonder mama (lees: de tepels van mama), want die deed van kaakoperatie en bleef dus met borsten enal een nachtje in het ziekenhuis, dat het weerzien heerlijk (wazig) was spreekt voor zich.

Ook met haar motorische ontwikkeling zit het helemaal oké. Olivia is CONSTANT in beweging. Ze trekt zich op aan alles, ik herhaal ALLES! Een beknopt overzicht: 

het park, ook wel 'den box'

haar bed

de zetel

of het bad

En als ze eens niet rechtstaat, dan kruipt ze heel het huis rond (liefst richting fotomolentje of katteneetplaats, ja, ik heb al katteneten uit haar pollekes moeten halen toen ik even niet keek. Eerlijk? Ja, ook al uit hare mond ja.). 

of richting Muji, die echt wel geterroriseerd wordt door Olivia.

Verder vierde ons klein Olijfje haar 8ste vermaanddag in het oude stamcafé van de mama.

8 maanden (bijna 9 intussen) wil dus ook zeggen al 2 maanden van de exclusieve borstmelk af (al krijgt ze nog steeds borstvoeding op vraag) en al twee maanden 3 à 4 keer per dag vast voedsel volgens de Rapley-methode. Het moet gezegd, ze doet dat zo goed dat ik een beetje bang ben voor gigantische supermarktrekeningen in de nabije toekomst. #kleinboefferke #fieremama&papa

 

mango & verloren brood

pasta met ricotta, kerstomaat en broccoli

  brood, kippenwit met kater, gedroogde abrikoos en kerstomaat

spaghetti bolognaise

Sinds 12 november is er nog een andere mijlpaal gaande, ze gaat namelijk naar de geduldigste crèche van de stad.

dag 1

 

Geduldig is het juiste woord want de eerste drie weken waren voor iedereen involved een beetje de hel, maar nu mevrouwtje elke keer haar eigen bentoboxje meeneemt en daarna ook nog eten kan/mag gaan schooien bij de verzorgster is het al véél beter. Zei ik al dat het een boefferke is, dat kind van ons?

Dat ze sinds ze gaat ook al buikgriep én rsv én 4 tandjes heeft gekregen heeft ook niet geholpen natuurlijk.

ziek vogeltje

draagzak-buikgriep-proof

Met de eerste kinderziektes voor Olijfje kwam natuurlijk ook een mijlpaal in ons ouderschap. De eerste suppo!

 

one tooth (inmiddels dus 5 teeth).

Als Olivia niet moet gaan wennen in de crèche dan fietsen we de hele stad door,  

en als we thuis zijn gaan we al eens in bad,

 lachen we hard

   

 en spelen we met de knuffelzoo die bompa Berry voor Olivia heeft gemaakt.

(Of met het speelgoed dat de Sint vrijdag gebracht heeft maar dat verhaal is voor een andere keer!)

Over geluk en kleine dingen.

Elke maandag en woensdag wordt Olivia doorgegeven, want Michael werkt 's ochtends en ik werk 's avonds. (Bijna) elke maandag en woensdag is het hier een strijd om te zorgen dat er vers eten gekookt wordt, de baby gegeten heeft (zoveel mogelijk borstmelk, zo kort mogelijk voor ik moet vertrekken), we beide gewassen raken en het huis wat aan kant is voor Michael terugkomt van het werk. Een kwartiertje na zijn arriveren en verschillende stand van zaken-updates over Olijfje en huishouden later (chance dat ik snel kan praten als't moet) vertrek ik richting werk. Doorgeefstress. Volgens mij is het net daardoor soms zo plezant om vandaag, halverwege één van mijn 4/5 ouderschapsthuisblijfdagjes, de tijd te kunnen nemen om 5 minuten met de dochter naar de wasmachine te kijken. Om vervolgens het fototoestel te gaan halen, en dan gewoon nog eens dik een kwartier voor die draaiende machine te staan.

  De wereld samen met haar mogen (her)ontdekken en er de tijd voor kunnen nemen. Pollekes kussen enal. En wat we vanavond alweer gaan koken zal ik straks wel beslissen.

BamBamGirl

ofte, de vrolijkste baby van de wereld woont gewoon bij ons

1-2-3-4

Mijn fantastische zelve

Hallo iedereen, Olivia hier! Hoewel mijn doopsuiker zei 'Olivia blogt over haar fantastische ouders' kom ik hier maar even bloggen over mijn 'fantastische zelve'. Iemand moet het doen hé en aangezien mijn mama sinds ze terug aan het werk is nog geen enkele blogpost heeft geschreven... dacht ik, ik neem het heft in eigen handen. Nah! Maar nu, mijn fantastische zelve: Morgen ben ik al 5 maanden oud! Ik ben altijd vrolijk (geloof ze niet hé, die ouders van mij, als ze ooit iets anders durven beweren) en weeg intussen bijna 6.5kg. Meestal pas ik nog in een maatje 62, maar gisteren was zelfs een broekje in maat 68 al bijna te klein. Ik heb het mogen horen van ons moeder zenne. Tegen iedereen die het wou horen (of niet) maar blijven doorgaan over mijn poep en billen. Enfin, volgende week is het moederkesdag en als ze dacht dat ze een pakje kreeg, dan denkt ze nu maar gauw wat anders ;o) Verder gaat alles zijn gewone gangetje hier, of mama, of papa is thuis bij mij. Héél af en toe zijn ze er alletwee samen een hele dag. Dan wordt er meestal in de zetel gehangen, met mij gespeeld, uitgebreid gegeten, tv gekeken en gaan we naar de Delhaize. Heel soms stofzuigen ze dan ook. Als ik alleen ben met papa dan drink ik melk uit een flesje en dan speelt die spelletjes als ik slaap in de Ergobaby en doet ie van wafwaf en moet ik heel hard lachen. Hij heeft er zelfs een filmpje van gemaakt, ik zal eens zeggen dat hij dat aan jullie moet laten zien. Ik ben echt héél schattig in dat filmpje. Als ik bij mama ben dan drink ik melk uit de borst en als ze dat kussen neemt waar ik op lig als ik drink dan begin ik altijd al hard te zwaaien met mijn armkes zodat ze zeker ziet dat ik honger heb. Met mama ga ik ook veel in bad en zij laat mij altijd door de lucht vliegen want ze weet dat ik kriebelenbuik leuk vindt. Deze week begon ons mama trouwens ineens tegen ons papa te gillen dat de Renzo van Olivia geboren was en dat hij Pablo heet. Ik begreep er niets van, maar mama en papa hebben dan uitgelegd dat Amber en Renzo (van dikke vriendinnen Sigri en Tamiko), de oudste kindjes van de vriendenkring van papa zijn en zelf heel dikke vrienden en dat mama en Lien ook al 23 jaar dikke vrienden zijn en dat ik nu met Pablo ook vrienden moet worden omdat wij ook de oudste kindjes van de vriendenkring van mama zijn. Gisteren zijn we gaan kijken maar ik vond er niets aan, die lag heel den tijd te slapen terwijl ik wou spelen. Mama zegt dat die nog groter moet worden en dat wij dan goed gaan spelen, maar ja, mama zei ook al 5 maanden dat het zeker een meisje zou zijn, die Pablo. We zullen dus wel zien.

 

Voorlopig zal ik wel nog wat met Muji spelen, dat is nu eens écht mijn dikste vriend op de hele wereld. Mama had mij op voorhand gezegd dat ik niet mocht kloppen op Pablo maar nen echte vriend zoals Muji vindt dat niet erg zenne als ik dat eens -achter de rug van ons mama- doe! Ah, kijk, ik schrijf zijn naam nog maar of hij is er al, mijnen dikke vriend (en voor wie mij niet wil geloven, op onderstaande foto staat Muji net uit beeld, op de speelmat, klaar om te ravotten).

  

 Ik ga spelen! Salut!