Als muziek in mijn oren...

Ik zei het al, ik hou van taal. Al wil dat niet zeggen dat ik elk vak tijdens mijn opleiding plezierig vond. Zo zal ik wellicht voor de rest van mijn leven last hebben van rechtopstaande haren wanneer ik de woorden synchrone of diachrone taalkunde hoor. Gelukkig was lang niet elk vak met het woord 'taalkunde' in de titel een kwelling. Algemene taalkunde, en meer bepaald het onderdeel: de eerste (en bijkomende) taalverwerving deed mijn hart wél sneller slaan.

Wat nog fantastischer is dan erover te leren, is het gewoon live voor mijn ogen zien gebeuren. Ik diepte zelfs mijn cursus terug op uit een of andere plastic bak die op de zolder stof staat te verzamelen, zodat ik de fases beter zou kunnen volgen.

De laatste weken heb ik de indruk dat er bij Olivia een klik geweest is. De zogenaamde woordenschatexplosie, die ervoor zorgt dat een kind tussen 18 maanden en 2 jaar zo maar even van het beheersen en actief gebruiken van een woord of 50 naar een woord of 600 gaat, is begonnen. Ze herhaalt meer dan vroeger de woorden die je haar 'aanbiedt' en probeert er wel eens twee achter elkaar te kleven (nieuwe woorden welteverstaan, want 'poesje kijken' of 'pom kijken' dat kan ze echt al lang héél goed zeggen). Om nog maar te zwijgen over de tientallen liedjes die ze al kan zingen (lees: af en toe een duidelijk woord gecombineerd met een herkenbare melodie).

Maar het meest blij met haar woordenexplosie was ik gisteren, toen bleek dat ze eindelijk het verschil kende tussen een banaan en... Kijkt u vooral zelf:

Na meer dan een half jaar papa en teveel andere woorden. Zo'n keer of 10 per dag was mijn reactie, 'serieus Olivia, wel [insert een of ander random woord] maar niet mama?' is deze mamama nu de gelukkigste vrouw op aarde.

En ook Michael kan zijn geluk kan niet op, zijn reactie ging als volgt: Oh, Olijfje, nu heb je mama superblij gemaakt. Goed zo! En papa ook want dan stopt mama met haar gezaag over het zeggen van 'mama'.

Wat denkt ge, volgende maand zou ze toch 'jij bent de liefste mama van de héle wereld?' moeten kunnen zeggen, nee?

Tram 2, rond 17u

Olivia zit te "tekenen" in haar kleine agenda. Er stappen een vijftal 8-jarige jongetjes op. Ze gaan zitten en beginnen te ruziën welke halte ze gaan nemen om het dichtst bij het voetbalveldje af te stappen. Ineens roept 1 van de jongens, kijk die baby is superklein en kan al schrijven. De jongens kijken, wijzen en zijn onder de indruk.

Ik antwoord: Oh, maar die schrijft niet hoor jongens, ze kribbelt maar wat in dat boekje. Kijk maar.

Jongen: Maar mevrouw, die kan haar potlood al goed vasthouden. Mijn neefje is 5 en die houdt zijn potlood nog zo vast (maakt een vuist).

Er is bijval onder de jongens want het kleine broertje van een andere jongen kan het ook nog niet en hij is ook al 'groot'.

Waarop een derde jongen zich naar mij toe draait en zegt: Mevrouw, uw baby gaat later zeker een bekende kunstenaar worden.

Ik: :)