projectBABY: het prille begin

Lieve kleine pruts,

Als het aan mij, jouw mama, had gelegen dan was ik vroeger mama geworden. Ik wilde een 'jonge' mama zijn, altijd heb ik gezegd dat ik op mijn 26e zou bevallen van jou. (Is het omdat ik 26 werd op een 26e, ik weet het niet, maar in mijn hoofd is dat altijd het magische moment/getal geweest waarop ik het voor mekaar zou hebben: afgestudeerd, een huis gekocht, een job én klaar voor een gezinnetje.) 

Al méér dan 10 jaar had ik dat gepland (en heb ik er menig lief mee afgeschrikt). 

Inderdaad, ik was nooit echt het type meisje dat haar trouwfeest al had uitgetekend, ik heb mijn droombevalling al beslist. (polyklinisch, zonder epidurale, in een bevallingsbad gevolgd door minimum 6 maanden borstvoeding) Hopelijk denk jij er zo ergens in maart hetzelfde over.

Gelukkig is jouw papa wel meer van mijn vreemde trekjes gaan liefhebben en was hij in tweede instantie (want eerlijk is eerlijk en helemaal in het begin heeft hij wel eens getwijfeld over kinderen) ook helemaal voor mijn maak-eens-wat-baby's-plan gewonnen. 

Maar jouw papa zou jouw papa niet zijn mocht hij mijn overlopend enthousiasme af en toe niet een beetje temperen of aan een realiteitscheck onderwerpen. Hij had het het liefst dat je er pas bij full-time werken+huiseigenaarschap zou komen (zijn exacte woorden waren ongeveer: je mag al zwanger zijn voor we de sleutel hebben maar voor onze baby eruit valt moeten we erin zitten, plastisch enal, zo kennen we uw vader.). 

Toen we in oktober 2011 aan het werken waren in ons vers gekocht huisje hebben we beslist om er vanaf januari 2012 aan te beginnen. Omdat ik inmiddels al meer dan 10 jaar aan de pil was besloten we dan maar om meteen te stoppen. Kwestie van mijn lichaam al stilletjesaan aan een leven zonder extra hormonen te laten wennen. Een chanceke, zo bleek later, want de stopweek viel midden in de verhuis en mijn pil zijn we vervolgens zo'n een week of twee kwijtgeraakt.

Aangezien ik mijn mond nogal slecht kan houden wist jouw tante al héél snel dat we eraan zouden beginnen. En dat was eigenlijk wel grappig want zij hield ons op de hoogte van de wedden-dat-E.(jouw tante & meter en mijn 3-jaar-jongere-zus)-nog-sneller-zal-zijn-dan-Sarah-gesprekken tussen jouw bommie en haar mama (mijn bomma). 

Man, wat kijk ik er nu al naar uit om die twee nietsvermoedende dametjes binnenkort de verrassing van hun leven te bezorgen. Ik zeg het u, uw bommie gaat GEK worden, ik probeer het in elk geval digitaal voor je vast te leggen.

Behalve je tante was ook L. al vroeg op de hoogte. L. is sinds de derde kleuterklas (zo'n 22 jaar geleden) een vriendin van mij en toen we ergens eind januari over haar huwelijk en onze toekomstdromen praatten kon ik niet anders dan toegeven. Elk volgend cafébezoek werd ik met argusogen gecontroleerd op het al dan niet drinken van een biertje.
Wel, ze weet het nog niet maar op haar vrijgezellenweekend binnenkort zal het er gene meer zijn. 

Vervolgens kon ik ook S. niet in het donker laten, S., een vriendinnetje van de middelbare school, die als geen ander met mij tegen hoge snelheden kan babbelen en die -toevallig of niet- op de dag van de positieve test smste dat ze me snel nog eens wilde zien (alsof ze voelde dat ik wat te vertellen had). Toch verbaas ik me er nog elke dag over dat het pas juni was toen zij tot het clubje der ingewijden ging behoren. Speekmedaille voor uw moeder zeg ik dan.

Tot slot waren er ook nog R. en S. Ze zijn zelf in het bezit van 2 ontzettend schattige kinders en wilden graag dat wij hen van speelkameraadjes zouden gaan voorzien. Ook zij wisten al vroeg van ons snode plannetje af. 't Zijn trouwens de enige mede-vrienden van je papa die op de hoogte waren. Zelf kon hij perfect zijn mond gesnoerd houden. 

Zó ontzettend typisch enal. 

(Bij deze weet ge dus ook waar ge moet zijn met uw diepste geheimen. Zegt niet dat ik u nooit gewaarschuwd heb.)

12.07.2012