Het nieuwjaarskaartje

The making of... het nieuwjaarskaartje

Zo ergens begin november opende ik de website Minted, klaar om wat kaartjes-ideeën op te doen... Meteen viel mijn oog op dit kaartje. Ik toonde het aan Michael en ook hij was overtuigd dat we er wat met konden doen. Een week later vertelde hij dat ie toch ook graag nog iets wilde doen met het 'boek'concept, dat deel uitmaakte van het geboortekaartje, het bedankkaartje en de doopsuiker. 

Maar, omdat de bomma's van Olivia (en ons meisje heeft er nog 6!) een boekcover zonder foto van Olivia niet in dank zouden afnemen, besloten we onze beide ideeën te combineren.

Een titel verzinnen en dan een bijhorende foto nemen voor de achterkant van het kaartje, dat was het plan. Het idee van de gevouwen kaart, zodat het echt een boek zou zijn, werd al snel afgevoerd wegens wat te duur (wij doen immers aan 100+ kaartjes). 

Postcards van onze vaste huisleverancier Moo, dat zou het worden. Om ook op de postcards nog een beetje te besparen (alle beetjes helpen, nietwaar) probeerden we ons kaartje klaar en geüpload te hebben vóór de jaarlijkse cyber monday actie van Moo, zodat we die bewuste maandag enkel moesten bestellen. We moesten ons dus haasten. Mijn toplief ontwierp een boekcover, ik kocht een plastic boompje bij Hema en we deden een eerste test in de straat.

 

Op een niet zo waterpas liggend voetpad. 

Oeps.

Nu, wat we van die eerste test onthielden was dat Olivia het superplezant vond (zelfs het vallen, ja!) en dat het boompje goed achter het loopfietsje bleef liggen. 

Check en dubbelcheck.

Goedgemutst vertrokken we de volgende dag naar het Rivierenhof, want dat zou toch een mooiere achtergrond zijn én, niet onbelangrijk, de paadjes daar hebben minder putten. Dat ze er net aan het snoeien waren met grote machines moesten we er bijnemen. We vonden alsnog een mooi plekje, aan de speeltuin/zandbak (elke geroutineerde ouder spot nu al onze denkfout). Uiteraard wilde Olivia toen NIET.MEER.OP.HAAR.LOOPFIETS.ZITTEN. maar spelen met slijk. 

Een impressie!

Gelukkig hadden we een paar lucky shots...

En konden we onze minifotoshoot zelfs nog afronden met een geslaagde familie-selfie.

Benieuwd naar het uiteindelijke resultaat?  

Nog even geduld, 

zo gauw alle kaartjes hun bestemmingen bereikt hebben, 

kan je het ook hier terugvinden...

Voorbije wensen: 

2010

2013 - the making of

Olivia en de buit van Sinterklaas

We wisten wel dat Olivia dit jaar, ondanks al het geknutsel in de crèche en het opdringen van de Dag Sinterklaas-DVD, het hele Sint-gebeuren nog niet helemaal zou begrijpen. Maar wat er gebeurde toen ze vanmorgen de living binnenkwam hadden we niet kunnen vermoeden...

Gelukkig was ze -eens ze haar cadeau's effectief gezien had- wel blij!

 

Meer? Sinterklaas 2013

Als muziek in mijn oren...

Ik zei het al, ik hou van taal. Al wil dat niet zeggen dat ik elk vak tijdens mijn opleiding plezierig vond. Zo zal ik wellicht voor de rest van mijn leven last hebben van rechtopstaande haren wanneer ik de woorden synchrone of diachrone taalkunde hoor. Gelukkig was lang niet elk vak met het woord 'taalkunde' in de titel een kwelling. Algemene taalkunde, en meer bepaald het onderdeel: de eerste (en bijkomende) taalverwerving deed mijn hart wél sneller slaan.

Wat nog fantastischer is dan erover te leren, is het gewoon live voor mijn ogen zien gebeuren. Ik diepte zelfs mijn cursus terug op uit een of andere plastic bak die op de zolder stof staat te verzamelen, zodat ik de fases beter zou kunnen volgen.

De laatste weken heb ik de indruk dat er bij Olivia een klik geweest is. De zogenaamde woordenschatexplosie, die ervoor zorgt dat een kind tussen 18 maanden en 2 jaar zo maar even van het beheersen en actief gebruiken van een woord of 50 naar een woord of 600 gaat, is begonnen. Ze herhaalt meer dan vroeger de woorden die je haar 'aanbiedt' en probeert er wel eens twee achter elkaar te kleven (nieuwe woorden welteverstaan, want 'poesje kijken' of 'pom kijken' dat kan ze echt al lang héél goed zeggen). Om nog maar te zwijgen over de tientallen liedjes die ze al kan zingen (lees: af en toe een duidelijk woord gecombineerd met een herkenbare melodie).

Maar het meest blij met haar woordenexplosie was ik gisteren, toen bleek dat ze eindelijk het verschil kende tussen een banaan en... Kijkt u vooral zelf:

Na meer dan een half jaar papa en teveel andere woorden. Zo'n keer of 10 per dag was mijn reactie, 'serieus Olivia, wel [insert een of ander random woord] maar niet mama?' is deze mamama nu de gelukkigste vrouw op aarde.

En ook Michael kan zijn geluk kan niet op, zijn reactie ging als volgt: Oh, Olijfje, nu heb je mama superblij gemaakt. Goed zo! En papa ook want dan stopt mama met haar gezaag over het zeggen van 'mama'.

Wat denkt ge, volgende maand zou ze toch 'jij bent de liefste mama van de héle wereld?' moeten kunnen zeggen, nee?

Tram 2, rond 17u

Olivia zit te "tekenen" in haar kleine agenda. Er stappen een vijftal 8-jarige jongetjes op. Ze gaan zitten en beginnen te ruziën welke halte ze gaan nemen om het dichtst bij het voetbalveldje af te stappen. Ineens roept 1 van de jongens, kijk die baby is superklein en kan al schrijven. De jongens kijken, wijzen en zijn onder de indruk.

Ik antwoord: Oh, maar die schrijft niet hoor jongens, ze kribbelt maar wat in dat boekje. Kijk maar.

Jongen: Maar mevrouw, die kan haar potlood al goed vasthouden. Mijn neefje is 5 en die houdt zijn potlood nog zo vast (maakt een vuist).

Er is bijval onder de jongens want het kleine broertje van een andere jongen kan het ook nog niet en hij is ook al 'groot'.

Waarop een derde jongen zich naar mij toe draait en zegt: Mevrouw, uw baby gaat later zeker een bekende kunstenaar worden.

Ik: :)

Brieven aan Olivia - maand 18

Mijn lief Olijfje, 

Jij bent vandaag 1.5 jaar oud. 1.5, dat zijn 18 maanden, 548 dagen, 13152 uren, waarin we jouw kleine karaktertje gaandeweg hebben leren kennen. Jouw papa en ik zijn het er over eens, je bent gewoon het beste dat ons had kunnen overkomen. En elke dag met jou bij ons is gewoon een tikkeltje leuker dan de leukste dag van die 8 jaar dat wij samen waren voor jij er was.
 

Toen jouw papa onlangs op seminarie moest vertelde ie me dat hij jou nu nog harder zou missen dan vorig jaar (toen was je net geen 6 weken toen hij een nachtje weg moest), gewoon omdat hij je nu beter kent en je vreselijk leuk bent. En ik deel zijn mening helemaal, soms wil ik jou in een doosje stoppen en je voor altijd bewaren zoals je nu bent.

Altijd zo hard aan het lachen dat de deugenieterij van je bolle kaken spat. En als je weet dat we je gaan berispen omdat je deugenieterij uitspookt, dan hou je snel je hand voor je mond (en kan ons hart bijeengedweild worden).

Op deze foto geen deugenieterij (maar het uitpakken van een kinderei, waarvan ze dus nog niet weet dat de verpakking eetbaar is, en dat gaan we nog even zo houden ;)) maar de hand voor uw mond houd-pose is in elk geval dezelfde.

Een van de redenen waarom ik je dus zó in een doosje zou stoppen is omdat je zoveel kleine dingen doet die ik voor altijd wil onthouden, bijvoorbeeld hoe jij door het brievenbusgat naar de poesjes wil kijken. Elke keer als we vertrekken of aankomen.

Ik wil voor altijd onthouden hoe jij -als je besluit dat het tijd is om op te staan- 's morgens uit de co-sleeper kruipt, naar de andere kant van ons bed loopt en met onze brillen in de hand het bed weer op kruipt. Om die vervolgens in onze gezichten te komen duwen.

Ik wil onthouden hoe jij onze ringen van onze vingers neemt -eist zelfs- en ze vervolgens terug op onze vingers, of nog beter, je eigen tenen zet (met die fijne motoriek van jou is er echt niets verkeerd gelopen).

Ik wil onthouden hoe je helpt met het ophangen van de was, hoe je ons hoopjes was uit de machine aanreikt en zelf dingen 'ophangt' op het wasrekje. Dat de vuile was die gesorteerd op de vloer van de bibliotheek ligt niet opgehangen hoeft te worden heb je wel nog niet helemaal begrepen.

Ik wil onthouden hoe je stiekem de trap op klimt, maar het gepets van je kleine handjes op het hout van de trap je telkens weer verraden.

Ik wil onthouden hoe ik altijd mijn flesjes sojasaus moet komen zoeken in jouw buurt omdat je er zo vreselijk graag mee speelt.

Ik wil onthouden hoe eigenlijk ál ons gerief altijd twee kamers verder ligt. Bij voorkeur in een zakje dat zo groot is als jij zelf en waar je dan het huis mee rond sjouwt. Ik wil onthouden dat jouw papa je daarom soms kleinenJohnMassis noemt.

Ik wil onthouden hoe graag je eet (kwestie van later die zen boven te kunnen halen als je je neus optrekt voor eten dat ik voor je hebt gekookt, zo gauw je doorhebt dat je eten ook niet kan/mag lusten gaat dat toch wel eens gebeuren, nee?).

En in diezelfde lijn wil ik ook onthouden dat ik je "mmmmmm....." hoor roepen elke keer als we de straat van de Marokkaanse groentenwinkel in fietsen. Maar, ik ben de eerste om het toe te geven, mijn drommeltje, dat uitgestald eten ziet er écht mmm uit.

Ik wil onthouden hoe wij op diezelfde fiets liedjes zingen, van 'handjes draaien' en 'hoofd schouders knie en teen'. Vals maar vrolijk. En hoe gelukkig dat mij dat maakt.

Ik wil onthouden hoe plezant gij het vindt als wij onnozele gezichten trekken met de voorkantcamera op mijn gsm.

Ik wil onthouden hoe jij mij volgt als ik ga plassen, WC papier afscheurt en het dan plechtig overhandigd.

Ik wil onthouden hoe hard jij verslingerd ben aan de ING-reclame met de poes, die aan het Centraal Station hangt. Altijd moet ik even omfietsen omdat er poesje ge-eist wordt in het zitje achter mij. Man, jij gaat niet de enige zijn die een beetje huilt als er op een dag andere reclame hangt.

Ik wil onthouden hoe ik woorden en verbanden zie klikken in je hoofdje. En of ik dat zie klikken, meerwoordzinnen enal. Als persoon voor wie taal altijd een belangrijk deel van het leven is geweest zwel ik elke keer van trots: Poesje, Poesje aai, Dada Poesje (als we weggaan en de deur op slot doen), Poesje kijken, Danku, Papa, Bébé, gedaan, drinken, lekker, mmm..., kijken, koek, huis,...

Ik wil onthouden hoe fijn ik het vind om de mama te zijn van een 1.5 jaar oud Olijfje (en hoe trots ik ben als jij mijn hand vastgrijpt om samen door de zoo te wandelen).

Maar het zou nog fijner zijn mocht je dan ook eens écht mama zeggen tegen mij. Kan dat? 

Alstublieft?

Danku,

je M-A-M-A

maand 1 - maand 12

Gebaseerd op de brieven van i. aan Mira en van Elise aan Ellerie